All The Little Lights

Hoi An

Na een bustocht van 18 uur vanaf de kustplaats Mui Ne, kwamen we om 7 uur 's ochtends eindelijk aan in Hoi An. We waren redelijk gesloopt en zaten te twijfelen of we de 3 kilometer naar het hostel zouden lopen of niet. Een Nederlander die ook uitstapte hoorde ons twijfelen en zei dat 3 kilometer prima te doen was. Maarja, makkelijk praten als je zelf een motorbike hebt die onder uit de bus wordt gehaald. Uiteindelijk besloten we 1,5 kilometer te lopen, dan te gaan ontbijten en dan de rest lopen. Ontbijt bestond uit noodle soup en fried rice bij de Central Market, een goed begin van de dag! 
Ons hostel, het Landmarkhostel, lag vlak buiten het oude centrum. We konden snel onze kamer op, waar we eerst lekker hebben geslapen in een echt bed. Heerlijk om je even uit kunnen te strekken na een nachtbus. 
's Middags zijn we Hoi An ingelopen en hebben flink geshopt. Backpackers zeggen altijd dat je Hoi An met twee keer zoveel bagage verlaat als dat je aankomt, en ondanks dat we het niet van plan waren, klopte dat aardig. Helaas was er geen Stijn om onze spullen weer mee naar Nederland te nemen en zullen we weer moeten gaan opsturen. 
Iets anders waar Hoi An bekend om staat zijn de kleermakers. Deze zitten op elke straathoek en je kan er van alles op maat laten maken. We waren niet van plan om kleding te laten maken, maar het gebeurde gewoon. Kim zag een jumpsuit dat ze graag wilde en voor we het wisten konden we de volgende dag niet alleen het jumpsuit ophalen, maar ook drie jurkjes. Oeps.. Maar het was wel heel leuk om een keer je eigen stofjes uit te kunnen kiezen en een jurkje helemaal op maat te kunnen laten maken. Ik ben alleen wel dramatisch in keuzes maken, dus het duurde allemaal wel even.

De volgende dag zijn wel lekker in de omgeving gaan fietsen, wat er mooi was, maar ook wel eng soms. Het oversteken van drukke wegen hebben we inmiddels wel onder de knie, maar fietsen door de chaos is toch een ander verhaal. Gelukkig was het buiten de stad iets rustiger en kregen we meer het gevoel dat we het toeristisch circus achter ons hadden gelaten en alles iets authentieker was.

Op onze derde dag in Hoi An, zijn we er weer ingetuind en met 50 toeristen in een bus beland naar My Son, een verzameling verwoeste ruïnes 50 kilometer van Hoi An. Het was een herhaling van de Cu Chi tunnels en we voelden ons zo stom dat we er weer voor waren gevallen. De gids had een vreselijk gevoel voor humor, dus tijdens zijn praatje in de bus werden we al gillend gek. Verder hadden we op de terugweg een boottour geboekt en vertelde hij dat het dorp, waar normaal altijd werd gestopt onderweg, dicht was vanwege nieuwjaar. Nieuwjaar vieren ze hier echter pas in februari en hoe een dorp überhaupt dicht kan zijn is me nog steeds een raadsel. Toen Kim aan de gids vroeg hoe dit kon, kreeg ze een onsamenhangend antwoord waaruit bleek dat we het maar gewoon moesten geloven. Het begon dus al niet goed en werd alleen maar erger toen we met z'n 50-en door de smalle ruïnes werden geloodst, waarbij alleen de voorsten iets konden horen en zien. Verder vertelde de gids dat alle hoofden van de beelden waren gestolen door de Fransen. Er waren erg veel onthoofde beelden en bij elk beeld zei hij het weer opnieuw, totdat het veranderde in een vraag, waarbij de kudde toeristen braaf riep dat de Fransen het hoofd gestolen hadden. Ook wilde hij spanning opbouwen door niet gelijk te vertellen waarom de Amerikanen de tempels tijdens de oorlog hadden gebombardeerd. Hierdoor leek het de hele tour alsof de Amerikanen gewoon hielden van het verwoesten van oude tempels. Gelukkig hadden Kim en ik in de Lonely Planet gelezen dat de Viet Cong een basis hadden daar, dus op zich best logisch dat de Amerikanen daar tijdens de oorlog iets aan wilden doen. Kim en ik hebben de gids uiteindelijk maar gelaten en zoveel mogelijk ons eigen plan getrokken. Het was gelukkig wel een mooie plek, dus we hebben ons toch goed vermaakt. Dat duurde ongeveer tot de bustocht terug. We zouden eerst namelijk 20 minuutjes moeten rijden tot de haven. Dit was eerder 45 minuten, waardoor we al bijna bij Hoi An waren en de boottocht niet door de jungle ging zoals beloofd. Verder was er geen airco in de bus en het ontzettend warm buiten. M'n shirt plakte aan m'n rug en het was echt een vreselijke afsluiter van een vreselijke tour. Nooit meer.

Ondanks dit debakel hebben we ons prima vermaakt in Hoi An en hadden makkelijk nog wat langer kunnen blijven. Het stadje is relatief ongeschonden de oorlog uitgekomen en er zijn veel mooie gele oude gebouwtjes. Verder vond ik het hoogtepunt het fotomuseum, waar een expositie was van een fotograaf die langs veel lokale stammen was gereden. Hier had hij foto's gemaakt en authentieke kleding verzameld die tentoon werd gesteld. Uit de verhaaltjes bij de foto's bleek dat de oude gebruiken om kleding maken die specifiek is voor de stam verdwijnen. Steeds minder mensen kennen de technieken en nemen de moeite om het op 'de oude manier' te doen, nu het met machines zoveel makkelijker, sneller en goedkoper kan. Het was een interessante tentoonstelling die stof gaf om over na te denken.

Liefs, 
Fauve