I'm on a Boat

Cat Ba

Onze laatste stop voor Hanoi was Cat Ba, een eiland waar we van andere backpackers veel goede verhalen over hadden gehoord. We besloten eens luxe te doen en de iets duurdere bus te boeken. Samen met nog een andere man zaten we in een fijne bus met lekker veel beenruimte en stoelen die helemaal naar achter konden. Het feest was helemaal compleet geweest als we hadden kunnen ontbijten met de heerlijke bananenpannekoeken die we de vorige dag hadden gehaald. Helaas had ik die in het bagageruim gelegd, dus het werden crackertjes.
Kim had de tweede aflevering van Wie is de Mol gedownload. Zo konden we toch een beetje bijblijven met wat er in Nederland allemaal speelt. 
Na een comfortabele rit werden we op onze bestemming afgedropt. Omdat dit de laatste keer was dat we op een tweepersoonskamer konden bivakkeren voor een redelijke prijs, zaten we in Le Pont Bungalows in een schattig klein kamertje/huisje op het dak van het hotel met een mooi uitzicht op de baai. 
's Middags hebben we lekkere cappucino gedronken voor het eerst in tijden. Hier in Vietnam zetten ze namelijk normaal gesproken koffie met een metalen filter, waardoor het erg sterk en weinig is, maar met gecondenseerde melk prima te drinken is. Na 3 weken waren we wel weer toe aan een cappuccino waarbij het lepeltje op het schuim bleef liggen en we werden niet teleurgesteld.

De volgende dag zaten we al om 7:15 aan het ontbijt, want om 8 uur begon onze tour. We gingen met een boot door de verschillende baaien varen. Net als in Ninh Binh waren ook hier scenes van King Kong opgenomen en we snapten wel waarom. De vele rotseilandjes die steil uit het water kwamen, maakten het een mooie tocht. Ook was het water dat typische zeegroen. De zon liet zich de hele dag niet echt zien helaas, dat was wel een kleine tegenvaller. 
Na 2,5 uur varen, luisteren naar de gidsen en fotos maken, stopten we voor een heerlijke lunch. Daarna was het tijd om te gaan kayakken langs de rotsbergen en zelfs eronderdoor, naar omsloten baaitjes waar boten niet konden komen. Kim en ik waren na het rustige tochtje in een competatieve bui en besloten dat we voorop wilden kayakken. De rest had een rustiger tempo, dus we hadden vaak de baai eerst een paar minuten voor ons zelf voordat de rest van de groep kwam. We merkten ook dat we steeds beter werden in het manoeuvreren door smalle grotten door samen te werken. Het was een hele leuke mooie tocht die veel te snel voorbij was. 
Na het kayakken vaarden we een stukje verder om te gaan zwemmen bij een verlaten strandje. Het water was 17 graden en de buitentemperatuur voelden nog lager, maar Kim en ik lieten ons niet uit de weg slaan. Samen met twee anderen uit de groep, trotseerden we de kou. Het was echt ijskoud, maar wel heel gaaf om daar te zwemmen. Toch was ik blij toen ik met 4 lagen kleding aan lekker thee zat te drinken op de boot.
Toen we weer waren opgewarmd, stopten we bij een fishfarm, waar grote vissen werden gekweekt. De vlondertjes waarop we moesten lopen waren erg smal en halverwege viel een van de honden die de vogels moest verjagen, in het koude water. Gelukkig hielden wij het allemaal droog.
's Avonds hebben we niet veel meer gedaan, want de volgende dag moesten we weer vroeg op voor onze tour naar het National Park. Dus ook toen zaten we om 7:15 aan het ontbijt, maar dit keer brak de chaos los toen Kim haar horloge niet kon vinden. In de middag zouden we naar Hanoi gaan en daarom niet meer terug komen bij het hostel. Nadat Kim nog twee keer op de kamer had gekeken en haar hele tas had omgekeerd, besloot ik nog een kijkje te nemen nadat ik de Heilige Antonius had aangeroepen. Hij werkt altijd en ik vond Kims horloge op het nachtkastje. We weten nog steeds niet of Kim met haar neus heeft gekeken of dat hij in de tussentijd ergens vandaan is getoverd, maar we waren blij dat hij weer terecht was. Inmiddels was het al 10 voor 8 en zouden we nooit op tijd aankomen voor de tour. Toen we belden waren ze zo lief om ons op te komen halen, waardoor we niet met onze backpacks erheen hoefden te lopen. Geluk bij een ongeluk.
Omdat we maar met z'n tweeën de tour hadden geboekt, gingen we achterop de scooter ernaartoe. Na de motortour was ik wel wat gewend en gingen ze voor mijn gevoel in een slakkentempo de bergen over.
De mooie wandeling ging door de jungle van het National Park naar de top waar een mooi viewpoint was. Het was nog vroeg en rustig, maar een aparte Canadees wist nog een fijn gesprek aan te knopen met Kim. Er waren ook twee jongens die Engels met elkaar praatten op de top en pas na 20 minuten kwamen we erachter dat een van hen Nederlands was. We schrokken een beetje omdat we er niet vanuit waren gegaan, maar we hadden gelukkig niks over hem gezegd en geen rare gesprekken gehad in de tussentijd. 
Na 20 minuten van het uitzicht genoten te hebben, gingen we op weg naar de Hospital Cave. Dit is een grot die, je raadt het al, in de oorlog als ziekenhuis werd gebruikt. Alle ruimtes waren leeg, dus er was niet veel te zien helaas.
's Middags hebben we nog koffie gedronken (dit keer de latte macchiato met kaneelsmaak!) en van de zon genoten die na een bewolkte week zich eindelijk weer liet zien. Om 16:00 was het tijd om terug te keren naar het vasteland en naar Hanoi te reizen.
Op de heenweg konden we tijdens de korte ferry tocht in de bus blijven zitten, maar dit keer moesten we er allemaal uit. Nadat we van de mooie zonsondergang te hadden genoten op het dek, mochten we weer terug de bus in. Na 5 minuten rijden wist de tweede chauffeur opeens niet meer zeker of iedereen wel in de bus zat. Verwarring al om omdat iedereen anders was gaan zitten en niemand precies wist met hoeveel we waren. De tweede chauffeur was niet erg assertief en wist niet zeker hoeveel mensen er in de bus hoorden te zitten en hoeveel er nu in zaten. Na 10 minuten chaos en vragen wie we nou precies misten, bleek dat de man die alleen reisde en voor ons had gezeten, niet in de bus zat. De buschauffeur had geen zin om om te draaien en reed stug door, ondanks dat passagiers protesteerden. Uiteindelijk zag iemand de man in een ander busje zitten dat voorbij kwam rijden. Bij een tolpoortje werd hij weer opgepikt. Ik zal de ongeorganiseerde chaos van Azië nog gaan missen. 

In Hanoi zijn we twee dagen geweest, maar Kim en ik voelden ons allebei een beetje lui en hadden geen zin in de toeristische hoogtepuntjes zoals het graf van Ho Chi Minh en de Water Puppet show. We hebben vooral lekker op ons gemak rondgelopen en genoten van de laatste overheerlijke fruitshakes, cocosnootkoffies en goedkope kebab van een straattentje. Ook hebben we nog wat spul naar Nederland verzonden om met zo leeg mogelijke backpacks naar onze volgende bestemming, Singapore, te vertrekken!

Liefs, 
Fauve