Lonely

Ninh Binh

De nachtbus vanaf Phong Nha was niet de beste die we hebben gehad. De chauffeur had nog nooit van 'het nieuwe rijden' gehoord. Mijn bed zat vlak achter zijn stoel en toen hij besloot dat het tijd was om te gaan kettingroken, mocht ik meeroken. Na geen oog te hebben dichtgedaan, kwamen we om 4 uur ‘s ochtends aan in Ninh Binh. Ons hostel zou 1,5 kilometer lopen zijn. Helaas was op de plek die op de kaart stond geen hostel te zien. Vreemd genoeg was er al best veel leven op straat zo vroeg, dus er waren genoeg Vietnamezen die geen Engels spraken aan wie we het konden vragen. Na veel handgebaren, onbegrijpelijk Vietnamees en drie keer fout lopen, kwamen we om 5 uur dan eindelijk aan in ons hostel, waar we lekker in bed zijn gekropen. Onze kamergenoten hadden helaas de ventilatie niet aanstaan, waardoor het rook alsof de zuurstof 3 uur daarvoor al op was. De volgende nachten was dat gelukkig niet meer aan de orde. 
We waren eigenlijk van plan om te gaan fietsen, maar toen we om 11 uur waren opgestaan, hadden we daar niet zo veel zin meer in. In de gezamenlijke ruimte van het hostel ontmoette we een Britse jongen die niet als eerst onze leeftijd vroeg, dus daar zijn we even koffie mee gaan drinken. Bijna iedere backpacker die we tegenkomen heeft als eerste vraag niet hoe we heten of waar we vandaan komen, maar hoe oud we zijn. Of ze vragen of we net klaar zijn met de middelbare school. Erg fijn als je al je bachelor-diploma hebt gehaald en twee tussenjaren achter de rug hebt. 
Toen we koffie gingen drinken, kreeg Kimberly die ‘white coffee’ bestelde, net als in Hue drie grote ijsklonten erin. Ik had ‘milk coffee’ zonder ijs. Waarschijnlijk is dat toen fout gegaan in Hue en lag het niet aan mijn Vietnamees.
Na de koffie zijn we wat door het stadje gaan lopen, maar Ninh Binh stelt zelf niet zoveel voor. De volgende dag zijn we in de omgeving gaan fietsen, en dat was wel heel mooi. Voordat we op de fiets stapten, hadden we helaas wel een aanvaring met een dronken Fransman. De Golden Bell Backpackers hostel was helemaal geen party hostel, maar deze man zag eruit alsof hij de hele nacht door was gegaan, halverwege even op de stoep in slaap was gevallen en in z’n broek had gepist. Hij sliep in het hostel en het meisje van de receptie vertelde dat hij daar ‘s ochtends was afgeleverd door de politie. Hij begon tegen ons te praten en te vragen hoe oud we waren, maar echt op een vervelende manier. Toen ik aan hem zei dat hij misschien even moest gaan zitten, porde hij boos mijn arm omdat ik geen respect zou tonen. Op dat moment werd ik echt super boos en toen bleef hij gelukkig verder van me af. Met iemand in zo’n staat valt niet te praten, dus Kim en ik hebben snel de fietsen gepakt en zijn weggegaan. Gelukkig was er naast het meisje ook nog een jongen van het hostel.
We waren er wel een beetje van ondersteboven van en zijn eerst om de hoek koffie gaan drinken. De dag ervoor hadden we ergens gegeten waar de porties gigantisch waren, dus mijn overgebleven halve bananenpannekoek was het ontbijt. 
Ondanks dat de zon zich niet liet zien, was het een mooie fietstocht, met rotsachtige bergen die opeens uit een weiland schieten. We hebben wat cliché springfoto’s gemaakt bij een meertje en zijn nog bij een pagoda gestopt. Daarna hebben we een boottochtje van 2,5 gemaakt over een rivier waarbij je bij verschillende tempels stopte en door grotten onder bergen door vaarde. Het was een roeibootje en ik had wel bewondering voor de vrouw die ons door de nauwe grotten wist te krijgen. We zaten met twee Vietnamese toeristen in de boot die alleen maar ‘No’ konden zeggen in het Engels. De vrouw sprak ook geen Engels behalve ‘King Kong’, die daar blijkbaar deels was opgenomen. Op een gegeven moment stopten we bij een koffietentje langs de rivier, waar ook een tempel bij was. Toen Kim en ik uitstapten, voer de vrouw samen met de Vietnamezen zonder verdere uitleg weg. Kim en ik waren een beetje beduusd maar de vrouw van het koffietentje zei dat ze na 20 minuten terug zouden zijn. Heel vreemd, maar het klopte wel. Ik heb nu nog steeds geen idee wat ze hebben gedaan in de tussentijd.
Na de terugtocht zijn we weer gaan eten bij hetzelfde plekje 1,5 kilometer van ons hostel af. Ertegenover was een bar met luide muziek waar de Fransman van die ochtend in z’n eentje dronken stond te dansen. Het maakte me triest. 

Liefs, Fauve