It's a man's man's man's world

Chiang Mai, 1 november-3 november

De donderdagochtend na de treinreis hebben we eerst lekker uitgeslapen. Na een tempelloze dag, was het weer tijd om onze sarongs uit de tas te halen en een tempeltocht te doen. De eerste tempel was gelijk een groot succes, want er was een bord waar letterlijk op stond dat alleen mannen de tempel in mochten omdat vrouwen menstrueren. Punt. En als kleine toevoeging dat mannen die niet juist gekleed waren er ook niet in mochten, alsof het dan wel oké was om vrouwen te discrimineren. Nu snap ik heel goed dat ik niet in mijn bikini/shorts/naveltruitje een tempel in kan. Dat zou ik in een kerk ook niet doen. Maar dat ik een tempel niet in mag omdat ik menstrueer en dat mij onrein zou maken of wat dan ook, vind ik echt de (on)reinste onzin. (Excuus voor de slechte woordgrap) Ik word weer boos als ik erover schrijf. Zou je dan als vrouw na de overgang wel naar binnen mogen? Of als kind? Of als je een vrouw die niet ongesteld kan worden? Of als zwangere? Of zijn we gewoon sowieso onrein en mogen we blij zijn dat we überhaupt in de rest van de tempels mogen als we ons maar genoeg bedekken zodat we vooral niet verleidelijk zijn?
Gister waren we in Chiang Rai, een plaats op 3,5 uur rijden van Chiang Mai, naar de witte tempel gegaan. Ik had een rok aan tot iets boven mijn knieën en een hemdje met decolleté. Nu leek dat laatste mij een groter probleem omdat mijn harige knieën niet heel charmant zijn op het moment. Ik bedekte daarom met de sarong mijn schouders en bovenlichaam en werd vervolgens door een vrouw vriendelijk doch dringend verzocht mijn benen te bedekken, terwijl Stijn naast me in shorts liep die misschien 2 cm lager waren. Ik kan je verzekeren dat niemand aan Stijn zou hebben gevraagd of hij alsjeblieft z'n knieën wil bedekken als zijn broek even lang was als mijn rok. Kim en ik werden er helemaal feministisch van. De dubbele standaarden kwamen me echt de strot uit en ik snap niet hoe een zelfrespecterende vrouw niet de ongelijkheid van de situatie ziet. Of misschien ziet ze het wel, maar is het gewoonte. En nogmaals, ik kan heel goed leven met mezelf bedekken, maar heb een gruwelijke hekel aan de dubbele standaard in deze situaties. Is vast bedacht door een vent. 

Na dit feministisch intermezzo, weer terug naar de donderdag in Chiang Mai. Nadat we de tempels meer dan zat waren, zijn we nog naar twee musea gegaan over de geschiedenis van Chiang Mai en de Lanna-people, de oorspronkelijke inwoners van Chiang Mai. Ondertussen werd er buiten een heel podium opgebouwd vanwege een festival. Het is dit weekend namelijk volle maan en omdat het de 12e volle maan is (?) van het jaar hier, was het Loy Krathong. Het staat bekend om het feit dat iedereen 's avonds een wensballon oplaat. Nu waren de wensballonnen op vrijdag. Wat er donderdagavond ging gebeuren wisten we niet, maar niemand aan wie het vroegen sprak Engels en kon het ons vertellen. We zijn daarom eerst even lekker gaan eten en toen weer terug gegaan naar het plein. Daar was het inmiddels wat drukker en hebben we gewacht onder het genot van een verse kokosnoot (Kim en ik waren niet erg fan, Stijn ging wel helemaal coconutty). Er stonden ondertussen heel veel meisjes in traditionele kleding met kaarsjes in hun hand te wachten op het plein. Na een tijdje kwam er een politieagent die de stroom toeristen aan de kant van de weg probeerde te krijgen. Ze hadden niet gedacht aan dranghekken en twee minuten nadat hij weg was, was de straat alweer bezaaid met fotograferende toeristen. Uiteindelijk gingen de meisjes allemaal op de weg staan en bleven te toeristen aan de kant. Vervolgens begon een monnik onverstaanbaar te bidden. Op zich heel mooi, maar na 30 minuten begin je je toch af te vragen of er nog een eind aan komt. Een Engelse toerist achter ons verwoorde het collectieve gevoel mooi toen hij zei: 'I think it's about 2 to 5 more hours of praying, before they start dancing.' Gelukkig begonnen ze 15 minuten later al. Het was het wachten wel waard. Ondanks dat het dansen niet heel spectaculair was, zag het er wel mooi uit met de lichtjes. 
Na het optreden hadden we dorst gekregen en zijn we op zoek gegaan naar een cocktail. Nadat we op straat een 'Franch crepe' als toetje hadden gegeten, kwamen we uit bij een podium op het water. Toen we aankwamen begon net het laatste zangoptreden. Eerst vond ik het nog jammer dat we alle optreden blijkbaar hadden gemist, maar nadat hetzelfde eentonige deuntje 10 minuten onverstoorbaar doorging, besefte ik dat we niet veel hadden gemist. We zijn voor cocktail nummer twee op het terras ernaast gaan zitten, het gezang hield pas drie kwartier later op. We hadden ons drinken toen zelfs al bijna op. Hoe je de tekst kan onthouden van een eentonig lied van bijna een uur is me nog steeds een groot raadsel. Het was in ieder geval een gezellige avond.

Liefs, Fauve